Amutsumon - Unutulmuş 1 - Zaim Özer

“Sonunda başlıyor. Gölge, karanlığın içinden döndü!” Ayağa kalktı ve pencerenin önüne gitti. Dışarıdaki temiz gökyüzü ve parlak güneşin aydınlattığı estetik şehir… Herkesi neşeyle doldurmaya yetecek kadar güzeldi, neredeyse herkesi... Yüzünü yıkamak için aynanın karşısına gitti. Bakışları göğsünün, kalbinin üstünde “V” şeklindeki yara izine kaydı. “Ve kaytarmak da yok, söz verdin.” deyişi ve gülümsemesi geldi gözlerinin önüne. Başına giren sancı yüzünden ayakta durmakta zorlandı. Yarım dakika bile sürmemişti ama ona yıllarca sürmüş gibi geldi. Yüzüne su çarptı. Öfke ve üzüntüyle izledi mazisinden kalan acı hatırasını. Yıllardır kurtulmak için kaçıp durmuştu. Yine de ne kaçabilmiş ne de iyileştirebilmişti yarasını. Aynadaki yüz, yabancı ve hüzünlüydü. “Başarsam bile, intikamını alsam bile... Yüzünü asla tekrar göremeyeceğimi biliyorum.”