Oysa Kaybedeceğim Tek Savaş Yokluğundu - Ayhan Bilal Sönmez

Mutluluğa giden en güzel yarımsın... Bir umudun parçası olabilmekti mesele. Ya da umut dolu bir gözle o umuda elini uzatmaktı. Hep bunları düşünür oldum şu sıralar. Bir hayalin peşinden gitmek gibi... Aktı zamanım kum saatinde ki zerrecikler gibi… Hep inandım. Bir olamadık belki hiçbir zaman. Şimdi nefes gibi akıp gidiyor içimdeki sen. Gündüzle gece arasındaki değişen o kızıllık gibi. Batıp gidiyor güneş. Hiç bir zaman yeni bir gün eskisinin yerini alamayacak. Seni seven çocuğun elini bırakalı çok oldu. Oysa kaybettiğim tek savaştı yokluğun. Geriye bir tek şey kalıyor. Yalnızlık… Yalnızlıklar... Yalnızlığın rengi olsa eminim beyaz olurdu. Bugün yeni bir umut doğuyor. Umutsuzluktan umuda, karanlıktan aydınlığa, kendimi de yalnızlıktan ayırdığım bugün, sonun başlangıcıydı. Şimdi daha iyi yarınlara koşar buluyorum kendimi. Yeni bir heyecanla ve hep umutla.