Kıyısı İnsan Özge Sönmez

bir uçtan bir uca yürüyorum seniağzına kim söz söylesedaha başlamadan gökte sığırcıklar süzülürkonuşman mavi, susman koyu lacivertgülmeni boyayacak ressam çıkmadı henüztürkülere sormalı ağzını… ağıtlara, ninnilerebir de korku zamanları, dudaklarındadeli taylar gibi havalanan 'hayır”larlaağzın ki öptükçe isyan, öpüldükçe devrim bir uçtan bir uca yürüyorum senigöğsünün kıyısına geldim durdumelimde çoğu gitmiş azı kalmışçalı çırpı bir ömürbir de kuşları yorgun bir yürek,ritmi hep yaşamaya ayarlısenin yüzün deniz, senin nefesin rüzgâr, senin göğsün bulutbir ürperti hissettiysen boynundade ki; yola aşık bir yolcu geçti içimdensen hiç rahatsız olmahiç gürültü yapmadan giderim ben (Tanıtım Bülteninden)