Korku - Stefan Zweig

Bayan İrene gizlice girdiği daireden çıkmış, apartmanın merdivenlerini iniyordu. Birdenbire o anlamsız korku yine bütün bedenini sarstı. Gözlerinin önüne kara bulutlar inmiş, dizleri kaskatı kesilmişti. Merdivenlerden yuvarlanıp yere düşmemek için hemen parmaklığa tutundu. Bu gizli ziyareti ilk defa yapmıyordu. Aslında bu ani ürpertiye alışmış ve göze almıştı. İçindeki olanca karşı koyma isteğine rağmen her seferinde içindeki tutkuya yenik düşüp bu eve tekrar geliyordu. Şüphesiz ki randevuya gelişi daha kolaydı. Arabayı sokağın köşesine park ediyor, sağa sola bakmadan, hızlı adımlarla apartman kapısına geliyor, bir koşu basamakları çıkıyor, sabırsızlığın ve tutkunun harlı ateşiyle sevgilisine sarılıyordu. Ama sonra... Eve döneceği zaman korku ve telaşla karışık o esrarengiz dehşeti duyuyor, bu dehşete bir suç ürpertisi ve pişmanlığı da ekleniyordu. Sokakta karşılaştığı yabancı insanlar nereden geldiğini biliyormuşçasına yüzüne bakıyordu sanki. Şaşkınlık ve delilik. İki duyguyu aynı anda hissediyordu.