Milena'ya Mektuplar - Franz Kafka

Ve benden samimi olmamı beklemeyin Milena, kimse bunu benim kadar isteyemez, ama yine de bir sürü şeyin, hatta her şeyin elimden kayıp gittiğini hissediyorum. Ama bu kovalamacada beni cesaretlendirme çabası bir işe yaramıyor, aksine, beni adım atamayacak hale getiriyor, her şey aniden yalana, kaçanlar kovalayana dönüşüyor. Ben böylesine tehlikeli bir yoldayım Milena. Siz ise bir ağacın önünde duruyorsunuz, gençsiniz, güzelsiniz, gözlerinizin ışığından dünyanın tüm kederi yansıyor. Köşe kapmaca oynuyoruz, karanlıkta bir ağaçtan diğerine sürünüyorum, yolun ortasındayım, bana sesleniyorsunuz, tehlikeleri gösteriyor, tereddütlü adımlarımdan korkarak beni yüreklendirmek istiyorsunuz, bana (bana!) bu oyunun ne kadar tehlikeli olduğunu hatırlatıyorsunuz -yapamıyorum, düşüyorum, işte yerdeyim. Hem içimdeki korkunç sesleri, hem sizi aynı anda dinleyemem; ama seslerin ne söylediğini dinleyebilirim ve güvenle, dünyada sizden başka bu kadar güvendiğim kimse yok, size anlatabilirim.