Behnaz - Tayfun Can Demirtaş

Ölümün soğukluğu beni alıp götürdü! Peki neden? İran'dan sürgün edilmeden gün doğumunu izlerdim, güneş doğar ben haykırırdım. Ülkemi bu kadar severken ülkem beni neden vurdu? Ellerim pas tutmuş, yüreğim yas! Ama elimi kalbime götürdüğümde nefesim kesiliyordu. Kırmızı Nehir’deydi benim sevdam. Öleceğimi anladığımda ona Gün Batımı Mektubumu yazmıştım, diğer ismiyle Ölüm Mektubu... Yazdığım zaman karşımda duran iki ölüm meleği vardı! Birisinin dişleri çürümüş gözleri paslanmış ve kafasında binlerce kurtçuk görünüyordu. Diğeri ise bembeyaz bir gelinlikle karşımda duruyordu. O sırada göklerden bir ses geldi! “Söyle bana ey BEHNAZ hangisi ağır basıyor?” Gözlerimi alamadığım ölüm meleği dişleri çürük olan, gözleri paslanan ve kafasında kurtçuklar olandı. Ve benseçimimi yaptım, tekrar sordu bana, “Ölmek üzere olan ölüm meleğini mi seçeceksin diye?” Benim cevabım “Evet” oldu! Ölüm meleğini seçtiğim an gökler ağlamaya başladı ve bir anda yüksek bir çığlık geldi! “Uyan BEHNAZ sen yeniden doğdun ve ölümün adı değişti!” Uyandığımda Türkiye'de Kırmızı Nehir’deki büyük ağacın oradaydım... Selam olsun leş yiyenler! Ben yaşıyorum! Ölmedim! Sevdiğimin yanındayım Kırmızı Nehir’de!