Kavuşamadığım - Abdul Malik Köse

Umma ki küsmeyesin;Sahi mutluluk nedir söyle bana. Yalanların gölgesinde geçen bir hayat mı tutuklu yarınların himayesinde ya da anlık bir heves ya da zihnin oynadığı bir oyun mu? Kimi özlerseniz özleyin; sevgilinizi, eşinizi, kardeşinizi, annenizi, babanızı, arkadaşınızı ya da eski sevgilinizi hiç fark etmez, özlemek hep aynı hissettirir. Kalbin acır, ruhun yardım umar senden, bitsin bu hasret diye… Okuduğun her şeyde özlem içeren sözleri bulur çıkarırsın satır aralarından durmadan ve aklının bir kenarında hiç solmadan bekletirsin hepsini. Özlem, sürekli geçmişe götürür insanı. Orada, derinlerde bir yerlerde onunla yaşadığımız anları çıkarmaya çalışır dururuz… Birlikte yaşadığınız bu unutulmaz anların en güzel karesini, eski radyo tasarımlı bir çerçevede ölümsüzleştirirken onu ne kadar özlediğinizi anlatmanın en güzel yolunu bulmuş olabilirsiniz. Özlemin üzerime ağır, yokluğun cehennem. Özlemini anlatmaya ne zamanım yeter ne de mürekkebim. Aşkın beni divane eyledi, özlemin deli. Sensiz öyle bir yerdeyim ki, Ne durabiliyorum ne gidebiliyorum, Ne susabiliyorum ne konuşabiliyorum, Ne ölebiliyorum ne de yaşayabiliyorum. Yokluğunun iki yakasını bir araya getirip; varlığını ilikler misin ömrüme? Ben seni bir ömür koşulsuz beklerim, sen yeter ki, “bir ihtimal belki gelirim” de yeter…