Hitler M. Tunahan Pınarbaşı

17 Ocak 1945’e gelindiğinde Kızıl Ordu, Baltık’taki Alman birliklerini istila etmiş veya yanından geçmiş ve Vistül Nehri Varşova’dan Aşağı Silezya’ya. Sovyetler Auschwitz’e o kadar yakındı ki, mahkumlar topçularının gürültüsünü duyabiliyorlardı. Geçtiğimiz haftalarda SS muhafızları kitlesel imha izlerini gizlemek için depo dolusu ayakkabı, giysi ve saç yakıyorlardı. İki gün içinde bölgedeki Alman yetkililerin çoğu uçuştaydı ve yaşın üzerindeydi Volkssturm (Halk Milisleri) dağılmıştı. O öğleden sonra gardiyanlar, donmuş bir rüzgarda 58.000 kötü giyimli, aç mahkumu sıraya dizdiler ve rehine olarak olası kullanım için onları batıya doğru yürüdüler. Ayaklarına kadar savaşamayacak kadar hasta olan yaklaşık 6000 kişi geride kaldı, Sovyet ilerlemesinde bombalar ve mermilerle bertaraf edilmesi umuluyordu, ancak Kızıl Ordu birlikleri nihayet 27 Ocak’ta sloganıyla ön kapıdan akınca İş Özgürlük Getirir, hala vardı neredeyse 5000 zayıflamış kurtulan, o kadar zayıf ki zar zor neşelendirebiliyorlardı. Geniş kompleksteki cinayetlerin tüm izlerini yok etme çabaları o sabaha kadar gaz odalarının ve beş krematoryumun son patlamasıyla devam etmişti, ancak bu bile Hitler’in ölüm fabrikasında olup bitenlerin korkunç kanıtını yok edemedi. Yangınlara ve patlamalara rağmen Kızıl Haç yetkilileri 368.820 erkek takım elbise, 836.255 kadın mont, 13.964 halı ve yedi ton saç buldu. Üzerine geldiler diş fırçaları, gözlükler, ayakkabılar, yapay uzuvlar dağları ve yüz binlerce insanın toplu mezarları. (Tanıtım Bülteninden)