Dadename Sariye Çelik

TAKDİMBabam, Alim bir insandı. 90 yıla yaklaşan ömrünün yaklaşık 75 yılını öğrenerek veya öğreterek geçirdi. Yüzlerce talebe yetiştirdi, onlara icazet verdi. Çok okumaktan bir gözünü kaybetti, sağlam gözü ise %50 görüyordu. Son gününe kadar elinde mercekle okumaya, okuduğunu anlamaya ve anlatmaya devam etti. Her fani gibi, o da bu alemden göçtü gitti. Babamın vefatından sonra hatıralarını, anlattıklarını derleyip yayımlamadığımız için çok teessüf ettik. Ancak Kardeşim Prof. Dr. Mehmet Çelik’in, babamızın hatıralarını ve anlattıklarını derleyip yayımlamakla ilgili bir çalışma yaptığını söylemesi yüreklerimize su serpti. İnşallah onu da en kısa zamanda yayımlarız. Malum, söz uçar, yazı kalır.Babam âlimdi ama annem de ariftir. Hem de derinlemesine bir irfana sahiptir. Okuma yazma bilmediği halde hiç şüphe yok ki, sözlü kültürün ustalarındandır. Annemin annesi, merhume ninem, annemin sadece annesi değil, aynı zamanda üstadı idi. Ninem çok sıkı bir halk hekimi idi. Trahomun salgın olduğu, sağlık hizmetlerinin yok seviyesinde olduğu yıllarda alternatif tıpla yüzlerce insanın gözünü iyileştirmişti. Aynı zamanda ninem, müttaki ve musalli, saliha bir hanımefendiydi. Annem ondan yüzlerce bitkinin dilini öğrenmişti. Yanığa hangi ot iyi gelir, mide ekşimesini hangi bitki giderir, egzamayı hangi karışım iyileştirir, bunları biliyordu. Annemin ninemden öğrendiği bir şey daha vardı: Sözlü halk edebiyatının her türü. Şair Şinasi, yayımladığı atasözleri kitabına “Dürub-ı Emsâl-ı Osmaniye” adını vermişti. Osmanlıca’da “darbımesel” atasözü karşılığında kullanılıyordu. Şinasi, kitabının önsözünde atasözlerini “hikmet-i avam” diye niteliyordu. Yani, halk felsefesi. Bazıları, çoğu okuma yazma bile bilmeyen insanların felsefesi mi olur diye itiraz edebilir. Evet, olur. Onların çoğu hayat üniversitesinin tecrübe fakültesinden mezundur. Annem, konuştuğunuz her konuyla ilgili olarak adeta cuk diye yerine oturan bir atasözü söyler, bazen onu