Güzel Şeylerin Yokluğu Emrah Ateş
€9.05
No tax
Emrah Ateş, daha önceki kitaplarında yaptığını yapmıyor bu defa; birbirini takip eden öyküler değil, birbirinden bağımsız öyküler ile çıkıyor okuyucusunun karşısına.Suskun Selim, Varsayalım Ferhan, Topal Kemal ve diğerleri…Hepsi bambaşka hayatların bambaşka insanları. Ama hepsinin yine de bir ortak noktası var:Hepsi “güzel şeylerin yokluğu”na sahip…Bu kitabı okuyun, başucu kitabınız olacak. İddia ediyoruz!“İnsanın mayası toprak. Vakti gelince çatlamaya başlıyor,” dedim içimden; annemin çatlamış ellerine takılmıştı gözüm. Sadece eli de değil üstelik; yüzü, kolu, vücudunda benim görebildiğim her yeri, belki görmediğim yerleri de kurumuş bir toprak gibi çatlamıştı annemin. Zaman insana varlığını böyle ispat ediyordu belki de.
Payment
You can make your payment securely
Emrah Ateş, daha önceki kitaplarında yaptığını yapmıyor bu defa; birbirini takip eden öyküler değil, birbirinden bağımsız öyküler ile çıkıyor okuyucusunun karşısına.Suskun Selim, Varsayalım Ferhan, Topal Kemal ve diğerleri…Hepsi bambaşka hayatların bambaşka insanları. Ama hepsinin yine de bir ortak noktası var:Hepsi “güzel şeylerin yokluğu”na sahip…Bu kitabı okuyun, başucu kitabınız olacak. İddia ediyoruz!“İnsanın mayası toprak. Vakti gelince çatlamaya başlıyor,” dedim içimden; annemin çatlamış ellerine takılmıştı gözüm. Sadece eli de değil üstelik; yüzü, kolu, vücudunda benim görebildiğim her yeri, belki görmediğim yerleri de kurumuş bir toprak gibi çatlamıştı annemin. Zaman insana varlığını böyle ispat ediyordu belki de.
Emrah Ateş, daha önceki kitaplarında yaptığını yapmıyor bu defa; birbirini takip eden öyküler değil, birbirinden bağımsız öyküler ile çıkıyor okuyucusunun karşısına.Suskun Selim, Varsayalım Ferhan, Topal Kemal ve diğerleri…Hepsi bambaşka hayatların bambaşka insanları. Ama hepsinin yine de bir ortak noktası var:Hepsi “güzel şeylerin yokluğu”na sahip…Bu kitabı okuyun, başucu kitabınız olacak. İddia ediyoruz!“İnsanın mayası toprak. Vakti gelince çatlamaya başlıyor,” dedim içimden; annemin çatlamış ellerine takılmıştı gözüm. Sadece eli de değil üstelik; yüzü, kolu, vücudunda benim görebildiğim her yeri, belki görmediğim yerleri de kurumuş bir toprak gibi çatlamıştı annemin. Zaman insana varlığını böyle ispat ediyordu belki de.